Allah bes bâkî heves

Ey zâir-i sâhib-nefes, hubb-ı sivâdan meyli kes.
Dünyâda kalmaz hiç kes, Allahü bes, bâkî heves.

Her ten biter bir derd ile, geh germ ile geh serd ile,
Uğraşmaya bir ferd ile, değmez bu dünyâ-yı ehas.

Ben de Ferîd-i asr idim, fass-ı nigîn-i sadr idim,
Nakş-ı hümâyûn-ı satr idim, gösterdi çarh rû-yi abes.

Dil-haste oldum bir zamân, tedrîc ile bitti tüvân,
Uçtu nihâyet murg-ı cân, çünki harâb oldu kafes.

Söndü çerâg-ı âfiyet, zulmette kaldı şeş cihet,
Açıldı subh-ı âhıret, envâr-ı Hak’dan muktebes.

Buldum o dem Sübhânımı, arz eyledim isyânımı,
Matlûb idüp, gufrânımı, rahmetle oldu dâd-res.

Yâ Rab! Bu abd-i rû’siyâh, ettimse de yüzbin günâh,
Dergâhını kıldım penâh, affındır ancak mültemes.

Târîhtir ism-i Gafûr, lâbüdd ider sırrı zuhûr,
Affolunur her bir kusûr, Allahü bes bâkî heves.

Erenlerin Sohbeti

Erenlerin sohbeti, ele giresi değil.
Sohbete kavuşanlar, mahrûm kalası değil.

Gezmek gerek her yeri, bulmak için, bir eri,
sarraf tanır cevheri, magbûn bilesi değil.

Akar suyun başına, kapalı desti konsa,
kırk yıl, orda dursa da, âbı alası değil.

Sohbet, kalbi eder pâk, ona imrenir eflâk,
âdemi, ârif eden, tâcu hırkası değil.

Önce îmân etmeli, harâmdan, el çekmeli,
rûh gıdâsın bilmeli: Bâdem helvâsı değil!

Aldatmasın seni, diktatörün sarâyları, kumaşı,
sarây bahçesini, sular dâim, mazlûmların göz yaşı!