27 Nisan 2011 Çarşamba
26 Nisan 2011 Salı
25 Nisan 2011 Pazartesi
23 Nisan 2011 Cumartesi
21 Nisan 2011 Perşembe
"Maratonci Trce Pocasni Krug" filmi hakkında
ko to tamo peva filminin yönetmeninden, 1982 yapımı yine komik ve bir o kadar absürt bir sırp filmi daha!
--- spoiler ---
mezarcılık ile uğraşan topalovic ailesi -ki öyle bir aile ki 6 nesil bir arada yaşamaktadır- en yaşlı üyesi pantelija, 150 yaşını geçkin olduğu halde ölmüştür. geriye kalan, birbirinden çakal 5 nesil, türlü atraksiyonlarla baba mesleğini ayakta tutmaya çalışmaktadır. fakat, ne var ki ailenin en genci -ve en safı-, bili piton denilen eşkıyanın yaşlı kızına aşık olmuştur ve onunla evlilik hayalleri kurmakta, babasını delirmektedir.
bu mafya kılıklı bili piton, topalovic ailesi için iş yapmakta, geceleri mezarları kazıp, daha çürümemiş olan tabutları çıkarmakta ve topalovic uyanıklarına satmaktadır, paraları da kırışmaktadır. fakat, uzun süreli alacağını alamayan piton, topalovic'lerden intikam almak için yanıp tutuşmaktadır.
--- spoiler ---
bu duygu ve düşüncelerle, filmimiz devam eder, görkemli bir finalle sona erer...ve özellikle de balkanlara aşina olanları hayran bırakır!
ingilizce, "the marathon family" olarak da aranabilir.
--- spoiler ---
mezarcılık ile uğraşan topalovic ailesi -ki öyle bir aile ki 6 nesil bir arada yaşamaktadır- en yaşlı üyesi pantelija, 150 yaşını geçkin olduğu halde ölmüştür. geriye kalan, birbirinden çakal 5 nesil, türlü atraksiyonlarla baba mesleğini ayakta tutmaya çalışmaktadır. fakat, ne var ki ailenin en genci -ve en safı-, bili piton denilen eşkıyanın yaşlı kızına aşık olmuştur ve onunla evlilik hayalleri kurmakta, babasını delirmektedir.
bu mafya kılıklı bili piton, topalovic ailesi için iş yapmakta, geceleri mezarları kazıp, daha çürümemiş olan tabutları çıkarmakta ve topalovic uyanıklarına satmaktadır, paraları da kırışmaktadır. fakat, uzun süreli alacağını alamayan piton, topalovic'lerden intikam almak için yanıp tutuşmaktadır.
--- spoiler ---
bu duygu ve düşüncelerle, filmimiz devam eder, görkemli bir finalle sona erer...ve özellikle de balkanlara aşina olanları hayran bırakır!
ingilizce, "the marathon family" olarak da aranabilir.
17 Nisan 2011 Pazar
HEAT filmi hakkında
filmin her tarafı bir yana, o muhteşem ötesi sonunu derinlemesine değerlendirmek gerek;
--- spoiler ---
o muhteşem sona doğru yaklaşılırken, her iki karakter de az sonra gerçekleşmesi kaçınılmaz olan düellodan zaferle çıkmak istemekte, hayatlarını devam ettirebilmek için gerekli olan hissiyatı tam olarak yansıtmaktadırlar.
polis, bir suçluyu daha kodese atma peşindedir ve son derece hırslı ve bu hırsa yenilmeyecek kadar da dikkatlidir.
hırsız, az önce otelin bir köşesinde bıraktığı sevdiceğini düşünmek şöyle dursun, onu buraya sürükleyen durumu, özgürlük uçağına varmaya ramak kalmışken, intikam ve hırsının tuzağına düşüşünü hatırlamak dahi istememektedir.
çok kısa bir zaman sonra, her iki karakter de, artık saniyeler kalan son için, en ufak bir hatayı bile kaldırmayacak derecede dikkatlerini son haddine çıkarmışlardır. polis, sanki biraz daha cüretkardır....polislik hayatı boyunca hep böyle değil miydi zaten? her zaman öne atılan, gözünü budaktan sakınmayan, hatta özel hayatını zindana çeviren biraz da bu cüretkarlık, bu cesaret, bu işkoliklik değil miydi? son derece güçlü olan altıncı hissine güveninden, siperleri bile tam manası ile kullanmamaktadır.o av kokusu almış bir yırtıcı kaplandır artık! ama bütün bunlar, onun dikkatini dağıtmak bir kenara, daha da artırmaktadır.
hırsız, sanki biraz daha defanstadır, biraz daha olayların karşı taraftan gelişimini beklemektedir. kim bilir, belki de o iç hesaplaşmalar, o kıvır kıvır saçlı taze sevgilinin ağlamaklı hali gelmiştir aklına. ama profesyonel biridir o. böyle kritik bir anda, böyle şeyler ancak saniyeler uçuşabilir kafasında...o yine, o eski acımasız ve işini bilen suçludur.
derken...hayır! her iki profesyoneli tongaya düşürecek, dikkatlerini dağıtıp, belki de düello planlarını temelli değiştirecek bir gelişme olur....bir uçak hava alanına inmek üzeredir ve aniden çok güçlü ışıklar, düello alanını gündüze çevirirler. sinir bozucudur bu, "karanlık her şeye rağmen daha iyiydi, ama elden ne gelir", planlar anında gözden geçirilir, durum tespiti yapılır, tekrar nihai hedefe kilitlenilir. her iki kahraman da biraz önceki kahramanlardır, onları için bunlar çocuk oyuncağı, bir anlık bir dikkat dağılması sadece...böyle durumlarla kaç kere karşılaştılar kim bilir?
fakat, her ikisi çok garip başka bir duygunun, daha evvel belki de tatmadıkları bir hissiyatın içindedirler. "niye içimde, sanki bu "son"muş gibi geliyor, halbuki bunu daha evvel hiç hissetmemiştim. niye sanki çok takdir ettiğim bir meslektaşımı ve hatta hayran olduğum birini, hatta niye sanki kardeşimi öldürecek mişim gibi bir his var ki içimde? çok garip! bunların yeri değil ama şimdi, önce görevimi yerine getirmeliyim...öncelikli görevim de hayatta kalmak! şu ışıkların gitmesini mi beklesem acaba...eve sanırım bu en iyisi!"
yönetmen, hafifçe müziği devreye sokar...sanki polis de tekrar devreye girmiş ve yine o eski cesur haliyle siperi bir tarafa bırakıp ileriye atılmıştır..."artık son çok yakın, tek bir siper kaldı, bunun arkasından başka bir yerde olamaz."
hırsız yine savunmada, "bu ayak sesleri kesinlikle onun, hadi artık hamle yap!"
polisin altıncı hissi ve tecrübeleri tek bir noktada!
ama hayır! yine bir uçak ve uçak demek, tekrar ortalığın gündüz olması demek!
hırsızın içini kemiren iç hesaplaşması durdurulamaz bir haldedir, "nasıl olur da katı kuralları olan ben, aşık olabilirim, nasıl olur da sevdiğim kadını terkedecek alçaklığı gösterebilirim. nasıl olur da özgürlüğe sadece dakikalar kalmışken, hırsıma yenik düşerim...hayır! ben artık yaşamayı hak etmiyorum! takdir ettiğim bu başarılı polisi öldürürsem, zaten vicdan azabından yaşayamam!" hırsız, saliseler bile sürmeyecek bir zaman diliminde stratejisini tamamen değiştirir, saklandığı yerden çıkar.
ikisi de artık korumasızdır, ilk ateş eden mutlaka düelloyu kazanacaktır...bu rakipler öyle ıskalayacak adamlar değildir!
her tarafı aydınlatan ışıklar bir an için polisin dikkatini dağıtır gibi olur...ki arka tarafın ışıkları, birden hedefin gölgesini ayaklarına kadar getirir.
uçak gürültüsü giderek yaklaşır. yönetmen müziği tamamen kaldırmıştır. bir el ateş! işte sonun başlangıcı...ikinci el...hemen ardından üçüncü el, sonra dördüncü...bu dördüncü emniyet atışı mıydı acaba?
polisin gözlerinde önce sarsılmaz bir bakış, "sabret, bitti sayılır, sakın dikkatini dağıtma, karşındaki tam bir profesyonel...evet bitti...fakat... bu duygular da ne? şu an seviniyor olmam gerekirdi!"
hırsız, öldürücü noktalara gelen dört el ateşten sonra bir yere çökmüş, fakat daha ölmemiştir. uçağın sesi tamamen gitmiştir. polis rahatlıkla hırsızın yanına doğru gitmeye başlar, artık tehlike yoktur.
çok, ama çok hafif bir piyano sesi gelmeye başlar...polis, hırsıza yaklaştıkça piyanonun sesi artmaya başlar. polis kurbanını daha yakından görür. yüzünde ve gözlerinde, zafer kazanmış, büyük bir hırsız ve çete reisini haklamış görev adamının gözlerinde görülmeye alışık olunan ifadeden eser yoktur.
hırsız ölmek üzeredir, ama tuhaf bir şekilde rahat ve huzurludur. "yaptıklarımın cezasını buldum. sen, büyük adam, evet, sen yaşamayı hak ediyorsun. senin gibi birine yenilmek bir şereftir, bir onurdur benim için. iyi ki sen kazandın kardeşim!"
polisi garip duygular kemirmektedir, "keşke bu vurduğum adam, o eskiden vurduğum suçlular gibi olsaydı, keşke bunları hissetmeseydim. ah kardeşim, görevimi yapmak zorundayım biliyorsun...ama, keşke bunlar hiç yaşanmasaydı, keşke biz dost olsaydık!"
moby etkinliğini iyiden iyiye artırmaya başlamıştır..."artık senden önceki o rutin hayatıma nasıl dönerim kardeşim, benden kocaman bir parçayı alıp götürdün! senden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak! niye karşıma çıktın ki?! keşke farklı bir şekilde karşılaşsaydık...keşke!"
moby devam eder, birçok kötü yanı da olan "iyi" kazanmıştır...birçok iyi yanı da olan "kötü" kaybetmiştir...biraz önce uçağın geldiği gibi, bir yazı belirir..."michael mann"...
--- spoiler ---
--- spoiler ---
o muhteşem sona doğru yaklaşılırken, her iki karakter de az sonra gerçekleşmesi kaçınılmaz olan düellodan zaferle çıkmak istemekte, hayatlarını devam ettirebilmek için gerekli olan hissiyatı tam olarak yansıtmaktadırlar.
polis, bir suçluyu daha kodese atma peşindedir ve son derece hırslı ve bu hırsa yenilmeyecek kadar da dikkatlidir.
hırsız, az önce otelin bir köşesinde bıraktığı sevdiceğini düşünmek şöyle dursun, onu buraya sürükleyen durumu, özgürlük uçağına varmaya ramak kalmışken, intikam ve hırsının tuzağına düşüşünü hatırlamak dahi istememektedir.
çok kısa bir zaman sonra, her iki karakter de, artık saniyeler kalan son için, en ufak bir hatayı bile kaldırmayacak derecede dikkatlerini son haddine çıkarmışlardır. polis, sanki biraz daha cüretkardır....polislik hayatı boyunca hep böyle değil miydi zaten? her zaman öne atılan, gözünü budaktan sakınmayan, hatta özel hayatını zindana çeviren biraz da bu cüretkarlık, bu cesaret, bu işkoliklik değil miydi? son derece güçlü olan altıncı hissine güveninden, siperleri bile tam manası ile kullanmamaktadır.o av kokusu almış bir yırtıcı kaplandır artık! ama bütün bunlar, onun dikkatini dağıtmak bir kenara, daha da artırmaktadır.
hırsız, sanki biraz daha defanstadır, biraz daha olayların karşı taraftan gelişimini beklemektedir. kim bilir, belki de o iç hesaplaşmalar, o kıvır kıvır saçlı taze sevgilinin ağlamaklı hali gelmiştir aklına. ama profesyonel biridir o. böyle kritik bir anda, böyle şeyler ancak saniyeler uçuşabilir kafasında...o yine, o eski acımasız ve işini bilen suçludur.
derken...hayır! her iki profesyoneli tongaya düşürecek, dikkatlerini dağıtıp, belki de düello planlarını temelli değiştirecek bir gelişme olur....bir uçak hava alanına inmek üzeredir ve aniden çok güçlü ışıklar, düello alanını gündüze çevirirler. sinir bozucudur bu, "karanlık her şeye rağmen daha iyiydi, ama elden ne gelir", planlar anında gözden geçirilir, durum tespiti yapılır, tekrar nihai hedefe kilitlenilir. her iki kahraman da biraz önceki kahramanlardır, onları için bunlar çocuk oyuncağı, bir anlık bir dikkat dağılması sadece...böyle durumlarla kaç kere karşılaştılar kim bilir?
fakat, her ikisi çok garip başka bir duygunun, daha evvel belki de tatmadıkları bir hissiyatın içindedirler. "niye içimde, sanki bu "son"muş gibi geliyor, halbuki bunu daha evvel hiç hissetmemiştim. niye sanki çok takdir ettiğim bir meslektaşımı ve hatta hayran olduğum birini, hatta niye sanki kardeşimi öldürecek mişim gibi bir his var ki içimde? çok garip! bunların yeri değil ama şimdi, önce görevimi yerine getirmeliyim...öncelikli görevim de hayatta kalmak! şu ışıkların gitmesini mi beklesem acaba...eve sanırım bu en iyisi!"
yönetmen, hafifçe müziği devreye sokar...sanki polis de tekrar devreye girmiş ve yine o eski cesur haliyle siperi bir tarafa bırakıp ileriye atılmıştır..."artık son çok yakın, tek bir siper kaldı, bunun arkasından başka bir yerde olamaz."
hırsız yine savunmada, "bu ayak sesleri kesinlikle onun, hadi artık hamle yap!"
polisin altıncı hissi ve tecrübeleri tek bir noktada!
ama hayır! yine bir uçak ve uçak demek, tekrar ortalığın gündüz olması demek!
hırsızın içini kemiren iç hesaplaşması durdurulamaz bir haldedir, "nasıl olur da katı kuralları olan ben, aşık olabilirim, nasıl olur da sevdiğim kadını terkedecek alçaklığı gösterebilirim. nasıl olur da özgürlüğe sadece dakikalar kalmışken, hırsıma yenik düşerim...hayır! ben artık yaşamayı hak etmiyorum! takdir ettiğim bu başarılı polisi öldürürsem, zaten vicdan azabından yaşayamam!" hırsız, saliseler bile sürmeyecek bir zaman diliminde stratejisini tamamen değiştirir, saklandığı yerden çıkar.
ikisi de artık korumasızdır, ilk ateş eden mutlaka düelloyu kazanacaktır...bu rakipler öyle ıskalayacak adamlar değildir!
her tarafı aydınlatan ışıklar bir an için polisin dikkatini dağıtır gibi olur...ki arka tarafın ışıkları, birden hedefin gölgesini ayaklarına kadar getirir.
uçak gürültüsü giderek yaklaşır. yönetmen müziği tamamen kaldırmıştır. bir el ateş! işte sonun başlangıcı...ikinci el...hemen ardından üçüncü el, sonra dördüncü...bu dördüncü emniyet atışı mıydı acaba?
polisin gözlerinde önce sarsılmaz bir bakış, "sabret, bitti sayılır, sakın dikkatini dağıtma, karşındaki tam bir profesyonel...evet bitti...fakat... bu duygular da ne? şu an seviniyor olmam gerekirdi!"
hırsız, öldürücü noktalara gelen dört el ateşten sonra bir yere çökmüş, fakat daha ölmemiştir. uçağın sesi tamamen gitmiştir. polis rahatlıkla hırsızın yanına doğru gitmeye başlar, artık tehlike yoktur.
çok, ama çok hafif bir piyano sesi gelmeye başlar...polis, hırsıza yaklaştıkça piyanonun sesi artmaya başlar. polis kurbanını daha yakından görür. yüzünde ve gözlerinde, zafer kazanmış, büyük bir hırsız ve çete reisini haklamış görev adamının gözlerinde görülmeye alışık olunan ifadeden eser yoktur.
hırsız ölmek üzeredir, ama tuhaf bir şekilde rahat ve huzurludur. "yaptıklarımın cezasını buldum. sen, büyük adam, evet, sen yaşamayı hak ediyorsun. senin gibi birine yenilmek bir şereftir, bir onurdur benim için. iyi ki sen kazandın kardeşim!"
polisi garip duygular kemirmektedir, "keşke bu vurduğum adam, o eskiden vurduğum suçlular gibi olsaydı, keşke bunları hissetmeseydim. ah kardeşim, görevimi yapmak zorundayım biliyorsun...ama, keşke bunlar hiç yaşanmasaydı, keşke biz dost olsaydık!"
moby etkinliğini iyiden iyiye artırmaya başlamıştır..."artık senden önceki o rutin hayatıma nasıl dönerim kardeşim, benden kocaman bir parçayı alıp götürdün! senden sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak! niye karşıma çıktın ki?! keşke farklı bir şekilde karşılaşsaydık...keşke!"
moby devam eder, birçok kötü yanı da olan "iyi" kazanmıştır...birçok iyi yanı da olan "kötü" kaybetmiştir...biraz önce uçağın geldiği gibi, bir yazı belirir..."michael mann"...
--- spoiler ---
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)